Wyspa łza - Joanna Bator

Wyspa łza jest  literackim reportażem Joanny Bator z jej wyprawy na Sri Lankę. Całość dopełniają piękne i mroczne zdjęcia  fotografa Adama Golca. Fantastyczna podróż do odległego świata, doprawiona szczyptą czarnego humoru, obsesyjnej analizy własnych myśli i towarzystwa tajemniczego alter ego.

Podróż na wyspę, z powodu zaginięcia młodej dziewczyny sprzed kilkudziesięciu lat, jest tylko pretekstem do rozważań o ludzkiej naturze, zawiłościach życia i krętych ścieżkach naszego umysłu.

Joanna Bator posiada niebywałą zdolność do cudownego uplastyczniania języka pisanego. Zdania są naładowane słowami a słowa przepełnione treścią.

Momentami wydaje się, że tyle razy ile przeczytamy dany rozdział książki, tyle razy dostrzeżemy nowe lub inne znaczenie zapisanych w danym zdaniu słów. Przez taki zabieg można dojść do umysłowej ściany, mieć odczucie kompletnego bałaganu i natrafić na wewnętrzne poczucie bezsensu. Nic bardziej mylnego. Myślę, że ta wieloznaczność i mnogość przekazu jest siłą tej książki. To podróż do najgłębszych i najmroczniejszych zakamarków naszej duszy. W książce uwypuklają się wszystkie nasze strachy życiowe, i te, które towarzyszą nam w naszej podróży do wnętrza samego siebie. W natręctwie myśli, jakie przewijają się przez karty tej książki możemy doszukać się skomplikowania i pogmatwania własnych myśli i odczuć.

Nawet nie wiemy kiedy sami, tak jak bohaterka książki, wbijamy sobie pewne obrazy, myśli i szablony do głowy, a potem po raz setny, tysięczny je analizujemy, coraz bardziej zakręcając się we własnym toku rozumowania.

Wyspa łza wbija w fotel, zaskakuje błyskotliwością i bogactwem językowym, zalewa nas odniesieniami i dygresjami. ZMUSZA DO MYŚLENIA. 

Joanna Bator – polska pisarka i publicystka, laureatka Nagrody Nike w 2013 roku za  książkę Ciemno prawie, noc.  Pozostałe jej książki to: Japoński wachlarz, Kobieta, Piaskowa Góra, Chmurdalia , Rekin z Parku Yoyogi.