Pustelnia parmeńska Stendhal ’a, (a właściwie Marie-Henri Beyle), to powieść, która wpisała się na stałe do kanonu literatury światowej.
Historia życia Fabrycego del Dongo, jego stosunki rodzinne , miłości i rozterki duchowe to wielowątkowy obraz włoskiego arystokraty, który patrzy na świat szeroko otwartymi oczami.
Młody człowiek nie mogąc zaznać akceptacji na łonie rodziny opuszcza swoich bliskich. Zafascynowany Napoleonem i jego ideami przyłącza się do jego armii. Oprócz żołnierskiego życia doświadcza też miłości i pożądania. Uczucia te zaprowadzą go w miejsca, o których nawet by nie pomyślał.
Nie będę Wam streszczać szerzej jego perypetii. Powiem jedynie, że autor w mistrzowski sposób opisał swoich bohaterów, zarówno tych z pierwszego, jak i drugiego planu. Pokusił się o głębokie portrety psychologiczne oraz o wielowymiarowy obraz epoki. Jego utwór ośmiesza model władzy absolutnej, a także pokazuje zmiany społeczne zachodzące w Europie po okresie napoleońskim.
Proza Stendhal ‘a nie jest prozą łatwą w odbiorze. Często czytelnik poczucie się nią lekko zmęczony lub poirytowany. Jednak nie zmienia to faktu, ze ta powieść jest książką ważną i istotną. Nawet dla współczesnego czytelnika.
Sam Stendhal i jego twórczość uznania doczekali się dopiero wiele lat po śmierci autora. Wyjątkiem jest Pustelnia Parmeńska, której walory i wagę przesłania dostrzegł sam Honoré de Balzac. Dla mnie, ta powieść, to przepiękne opisy uczuć i intryg miłosnych oraz wspaniałe portrety psychologiczne bohaterów.
Bardzo dziękuję Wydawnictwu MG za egzemplarz książki do recenzji.
Stendhal – francuski pisarz okresu romantyzmu. Uznawany
za prekursora realizmu w literaturze.
Komentarze
Prześlij komentarz