Króliki Pana Boga - Grzegorz Kozera

Króliki Pana Boga autorstwa Grzegorza Kozery to opowieść przepełniona głębokim ładunkiem emocjonalnym. Z pozoru czyta się ją lekko i przyjemnie.  Kiedy zagłębimy się w lekturę, dostrzegamy powagę opisanej przez autora historii.  Ból i cierpienie wypełniają każdą kolejną kartę tej książki. Jednak, gdzieś między słowami padającymi w książce ukrywa się mała iskierka nadziei.

Losy ludzi, którzy przeżyli zawieruchę wojenną to temat niełatwy do opowiedzenia i bardzo zawiły. Osobom uwolnionym z  obozów, czy zwolnionym z robót przymusowych towarzyszyło wiele wzajemnie przeciwstawnych i skrajnych emocji. Powszechne było też zniechęcenie i zagubienie oraz poczucie beznadziejności losu.

Trójka bohaterów w trakcie wojny przeżyła prawdziwe piekło. Informują o tym czytelnika lakonicznie i zdawkowo. Temat jest dla nich zbyt trudny i ciężki. Jednak mimo tragicznego losu każde z nich wciąż pozostało człowiekiem. Chłopiec, bo nikt nie był w stanie usunąć z jego duszy ostatnich skrawków niewinności i dziecięcej ufności do świata. Natomiast Adam i Halina, mimo swoich przeżyć, opiekują się nieznanym im dzieckiem, co stanowi dla nich początek drogi do stania się na powrót człowiekiem. Choć oni sami zdają się myśleć o sobie bardziej  jak o cieniach, niż o istotach wolnych i dobrych. Każde roztrząsa swoje własne uczynki we własnym sumieniu i żadne z nich nie jest wstanie samemu sobie przebaczyć, choć nawzajem wykazują względem siebie wiele zrozumienia i empatii. Po tym, co ich spotkało w życiu, o serdeczności i zażyłości nie może być mowy.

Grzegorz Kozera porusza w swojej książce problem zła i krzywdy. Uświadamia nam, że wojna  to nie walka zbrojna sama w sobie, a przede wszystkim tragiczne i niezmywalne piętno jakie odciska się na ludzkiej psychice. Piętno, które mimo zakończenia wojny na zawsze pozostaje w człowieku, któremu przyszło zmierzyć się z ogromnym, niemożliwym do opisania złem i związanym z nim cierpieniem.

Tytułowe króliki Pana Boga to rozbitkowie ocaleni z wojennej pożogi, dla których kluczowym pytaniem jest zapytanie: po co? Po co żyć? Po co czuć? Po co w ogóle iść dalej ścieżką życia? Dlaczego  ludzie tacy jak Halina, Adam i Honza doświadczyli niewyobrażalnego cierpienia, zostali okaleczeni na całe życie, a mimo to Ktoś nakazał im żyć dalej.

Książka Grzegorza Kozery przypomina nam ważną rzecz, że zakończenie  wojny było procesem długim, pełnym zamieszania i niepozbawionym okrucieństwa. Wielu ludzi nie wiedziało, co ze sobą począć. Miliony pokiereszowanych psychicznie ludzi starało się odnaleźć jakiś pozór normalności pośród ucieczek, gwałtów, grabieży i dynamicznej sytuacji politycznej, z której niewiele jeszcze rozumieli.

Główni bohaterowie są dowodem na to, że mimo wojny, okrucieństwa i wszechobecnego zła, w trakcie i po wojnie, można jeszcze ocalić w sobie okruchy człowieczeństwa. Dlaczego? Na to pytanie chyba nigdy nie znajdziemy odpowiedzi.

Najnowsza książka Grzegorza Kozery z pozoru lekka, jest ciężka i trudna. Zmusza do zadumy, ale też próbuje przekazać nam, że należy spoglądać na drugiego człowieka z empatią, a krytyczne uwagi i oceny schować gdzieś bardzo głęboko, bo świat urządzony jest tak, że nikt nie wie, co może go jeszcze w życiu spotkać.

Grzegorz Kozera- prozaik, poeta i dziennikarz. Jest autorem takich powieści jak  Droga do Tarvisio, Berlin, późne lato, Co się zdarzyło w hotelu Gold, Biały Kafka. W swoim dorobku literackim ma również zbiór opowiadań pod tytułem Kuracja oraz kilka tomików wierszy.