Przejdź do głównej zawartości

Okularnik - Katarzyna Bonda

Sasza Załuska powraca! Drugi z Czterech Żywiołów o wybitnej profilerce jest obszerny i bardziej wciągający, niż pierwszy. Jak to u Bondy bywa, pełno jest retrospekcji. Przez książkę przewija się cała armia bohaterów. Ludzi zwykłych, niezwykłych, biednych i bogatych. Łączy ich jedno - sekrety. Te ich prywatne tajemnice składają się w mozaikę zaskakujących wypadków wpasowujących się w wielką intrygę, w której sam środek wpada Sasza Załuska.

O ile po lekturze Pochłaniacza czuło się niedosyt, szczególnie, jeśli chodzi o zakończenie, to teraz rozumiem, dlaczego. Pierwszy tom  Czterech Żywiołów był zaledwie przystawką. 


Danie kolejne jest o wiele lepsze. Co prawda, znów wiele tu obyczajówki i opowieści o małomiasteczkowym życiu, i mentalności. Za to intryga - pierwsza klasa. Po raz kolejny nic nie działo się bez przyczyny. Jednak tym razem, znajdziemy w książce więcej zaskoczeń i zakończenie zaostrzające apetyt na więcej.

Tym razem Sasza Załuska intryguje sobą jeszcze mocniej. Nie jest już tylko niepijącą alkoholiczką, pracującą w charakterze uznanej profilerki. Staje się kobietą ze skomplikowaną i mroczną przeszłością, która rzutuje nie tylko na życie jej samej, ale i innych ludzi. A na dodatek jej przeszłość wiąże się z główną intrygą Okularnika.

Co jakiś czas można stawiać sobie pytanie, kim właściwie jest Sasza Załuska? Czy jest tym, za kogo się podaje? Pytanie zostaje wciąż otwarte. Mam nadzieje, że odpowiedź na nie będzie swoistym „creme de la creme” Czterech Żywiołów.

Okularnik to wielowątkowa intryga kryminalna, pełna zakrętów i ślepych zaułków wzbogaconych podróżami w przeszłość. Smaczku całej opowieści dodaje tło obyczajowe w szerokim rozumieniu tego słowa. Katarzyna Bonda otwarcie i prosto z mostu pisze o małomiasteczkowym postrzeganiu świata i sposobie na przetrwanie w tym miniaturowym gąszczu wzajemnych powiązań.

Na dodatek występuje tu istotny wątek historyczny, związany z działalnością polskiej partyzantki pod dowództwem Romualda Rajsa ps. "Bury", która ma w swoim kajecie historii zapisanych kilka niechlubnych kart. Kwestie odnoszące się do czynów "Burego" i jego ludzi wciąż są obiektem dyskusji i sporów na tle narodowościowym lub zwyczajnie moralnym. Dla jednych "Bury" był katem, dla innych bohaterem. Katarzyna Bonda poruszyła w książce drażliwy temat, choć ważny, może przysporzyć jej samej paru przeciwników. Jednocześnie, wspomniany wątek historyczny, został trafnie wpisany w fabułę Okularnika. Inna rzecz jak zostanie zinterpretowany.

Okularnik jest pozycją dla wytrwałego czytelnika, którego nie przeraża skomplikowanie i mnogość wzajemnych relacji oraz rozbudowana fabuła powieści. Drugi z czterech tomów Żywiołów jest mieszanką kryminału oraz powieści obyczajowej. Aż mnie kusi dodać: z domieszką moralnego niepokoju. 


Katarzyna Bonda- dziennikarka i pisarka. Debiutowała w 2007 roku książką Sprawa Niny Frank. Jest autorką takich książek jak: Polskie morderczynie, Zbrodnia niedoskonała, Tylko martwi nie kłamią, Pochłaniacz, Okularnik.

Komentarze

  1. Czytałam ,,Pochłaniacza" teraz muszę zaopatrzyć się w ,,Okularnika", jestem bardzo ciekawa tej książki :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Bonda często wypowiada się na temat konwencji pisania kryminałów. Naśladowanie stylu Skandynawów nie oznacza, że odkryła Amerykę. Jej kryminalnym intrygom daleko do tych autorstwa znakomitych skandynawskich autorów . Nie wiem po co uparcie deprecjonuje kryminał klasyczny, pisząc na jego temat piramidalne bzdury. To nie konwencja decyduje o wartości kryminału. Dobrze przedstawione tło nie wymaga długich i nudnych opisów.
    Sukces Bonda zawdzięcza gigantycznej i profesjonalnej reklamie. Zapewniono ją głównie "Pochłaniaczowi", dlatego "Okularnik" na listach bestsellerów radzi sobie o wiele gorzej niż pierwsza część teatrologii. W "Okularniku" jest naprawdę beznadziejna intryga a autorka skręca wyraźnie w kierunku celebryckiej ścianki.
    W wielu miejscach czytałam coś takiego: "muszę przeczytać książkę tej autorki, bo jest o niej głośno". Głośno zrobiło się po "Pochłaniaczu". Poprzednie książki przeszły bez echa, dopiero teraz odcinają kupony od PR "Pochłaniacza".
    W natłoku recenzji najwięcej jest klonów z blurbu Miłoszewskiego, najmniej indywidualnych opinii. Smutne zjawisko.
    Do ludzi zaczyna docierać, że Bonda próbuje być wyrocznią a plecie duby smalone. To straszne, co robi z nami reklama, tyle osób uwierzyło w jej geniusz. Na szczęście moda na nią powoli przemija. Czas służy dobrym pisarzom nie celebrytom, lansującym się na każdy możliwy sposób.

    OdpowiedzUsuń
  3. Dla mnie Bonda pisze teksty o tematyce społecznej,w które wplecione są elementy kryminału.Mnie akurat "Pochłaniacz" nie zachwycił, "Okularnik" jest dla mnie ciekawszy. Z drugiej strony ja osobiście lubię czytać jej pisarstwo. Gust to indywidualna sprawa. A do blurbów podchodzę z ogromnym,ogromnym dystansem.

    OdpowiedzUsuń
  4. Przesłuchałam "Okularnika" i nie mam najlepszego zdania o umiejętnościach językowych pani Bondy. Dziennikarka, pisarka i takie zdania kwalifikujące się do humoru z zeszytów szkolnych:
    "miała chustkę na głowie, którą sama utkała"
    "zjadł rozdrobnione przez blender (chyba blenderem?) pierogi i tej samej nocy opuścił je we śnie"
    "uderzył głową o piec kilkuletniego Andrieja"
    Koślawe zwroty: potępieńczy(zamiast "potępiający") wzrok, "napasione cielsko", "koń zaprzęgnięty w furmankę", "odmawiała sobie od ust", "przeszkodziłam pani do obiadu", "wypracowane ręce".
    Jest taka tendencja wśród współczesnych pisarzy, żeby z dwóch frazeologizmów tworzyć jeden: "twarz szachisty" (refleks szachisty+ twarz pokerzysty), "spiorunowała go wzrokiem bazyliszka" (tu dwa grzyby w barszcz) - może to się stanie normą, ale mnie razi.
    W kwestii realiów: jaką dużą trzeba mieć dłoń, żeby wziąć garść mandarynek?, w jaki sposób wykręcić numer korzystając z komórki?,kto potrafi rozciągnąć twarz (zamiast ust) w uśmiechu?
    Z przykrością zaznaczam, że to tylko kilka wybranych przykładów. Od potknięć językowych w tej książce aż się roi.
    Literatura jest zawsze literaturą, czy to wysoka, czy popularna. Pisarz powinien się poprawnie posługiwać narzędziem swej pracy, czyli językiem. Pisać każdy może, ale niechże pisze poprawnie, bo strasznie te potworki językowe zgrzytają.
    Po panu Krzysztofie Spadło pani Bonda zajmuje mało zaszczytne drugie miejsce w rankingu pastwiących się nad polszczyzną pisarzy.
    Darek_lask

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Myślę, że to często wina wydawcy- redakcja i korekta pozostawiają dużo do życzenia. Z drugiej strony nie zmienia to faktu, że Bonda budzi skrajne emocje.

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

O dziewczynkach i chłopcach dla chłopców i dziewczynek - Asia Olejarczyk

źródło:Wydawnictwo Dreams O dziewczynkach i chłopcach dla chłopców i dziewczynek to bardzo interesująca propozycja dla rodziców kilkulatków.  Autorka książki - Asia Olejarczyk - w przystępny i bardzo przyjazny sposób porusza tematy związane z miłością, okazywaniem uczuć, seksualnością człowieka oraz różnicami pomiędzy kobietami i mężczyznami.

Ekspozycja - Remigiusz Mróz

Ekspozycja jest najnowszą powieścią sensacyjną, która wyszła spod pióra obiecującego, młodego pisarza o nazwisku Mróz. Jest też pierwszą częścią przygód piekielnie inteligentnego acz obcesowego komisarza Wiktora Forsta, który za dużo pije, za mało śpi, ale dużo główkuje. Bohater odrobinę irytujący, ale o wiele bardziej imponujący swoją wiedzą, oczytaniem i umiejętnością wyciągania wniosków.

Jeszcze się kiedyś spotkamy - Magdalena Witkiewicz

  O Magdalenie Witkiewicz usłyszałam już na samym początku prowadzenia bloga. Moja droga do zapoznania się z twórczością Magdaleny Witkiewicz była długa i dosyć kręta. Pólka z napisem „Literatura obyczajowa” zwykle jest przeze mnie omijana. Po roku pandemii poczułam, że pora zbliżyć się do tej półeczki. Potrzebowałam książki, która pomoże mi się odprężyć po bardzo trudnym i stresującym roku w moim życiu zawodowym.