Przejdź do głównej zawartości

Niepokorne. Eliza - Agnieszka Wojdowicz

Niepokorne. Eliza to pierwsza z trzech części opowieści o trzech przyjaciółkach, z których każda ma inne pochodzenie, wykształcenie i spojrzenie na świat.

Eliza, Klara i Judyta poznają się w dziewiętnastowiecznym Krakowie, gdzie tradycja i mieszczańskie życie zgodnie z konwenansami jest rzeczą nadrzędną. Na około świat szturmują nowe idee, prądy i wynalazki a Kraków pozostaje niewzruszony na te zmiany, w swoim małym, prowincjonalnym spojrzeniu na świat. Wyjątek stanowi świat artystów oraz świat kobiet niepokornych.


Eliza pochodzi z Królestwa Kongresowego, do Krakowa przybywa, by móc zostać słuchaczką Uniwersytetu Jagiellońskiego. Dziewczyna konsekwentnie i z mozołem dąży do upragnionego celu, jakim jest zdobycie zawodu farmaceuty. Niespodziewanie dla samej siebie staje oko w oko z miłością. Czy miłość pomoże lub przeszkodzi Elizie w realizacji jej marzeń?

Współlokatorką Elizy jest Klara, córka uznanego profesora, bogata panna, której rewolucyjne jak na Galicję poglądy są ogromnym utrapieniem dla jej rodziny. Choć rodzice Klary zdają się uważać, że zapatrywania ich dziecka są jedynie oryginalnym kaprysem młodej panny, i które za chwilę wywietrzeją jej z głowy. Prawda jest jednak o wiele bardziej brutalna. Klara nie do końca wie jak ma wyglądać jej przyszłe życie, a obecne jest możliwe do spełnienia jedynie dzięki zasobnej kieszeni „zacofanych” i „mieszczańskich” rodzicieli.

Judyta z kolei jest najbardziej różna od swoich przyjaciółek. Jako jedyna nie jest tak zamożna jak koleżanki. Nie ma korzeni szlacheckich oraz wielkich patriotycznych tradycji rodzinnych. Jest córką antykwariusza z krakowskiego Kazimierza, która dla miłości wyrzekła się rodziny i ciepła rodzinnego domu. Mimo życia na własną rękę poza granicami żydowskiej dzielnicy Krakowa Judyta pamięta o swoim pochodzeniu i celebruje żydowskie święta oraz rytuały. Podobnie jak Eliza i Klara szuka spełnienia dla swoich marzeń i aspiracji. Kocha malować, ale czy uda jej się zostać prawdziwą artystką?

Książka pióra Agnieszki Wojdowicz to doskonała powieść z idealnie opisanym tłem historycznym. Widać, że autorka dopracowała fabułę wraz z najmniejszymi szczegółami, a pisanie powieści poprzedziła wnikliwa analiza źródeł historycznych i fachowych publikacji.

Wszystko w tej książce jest doskonale ze sobą połączone. Nie ma w niej sprzeczności i przekłamań. Kwestie dotyczące wiary Judyty i życia na krakowskim Kazimierzu zostały doskonale odwzorowane zgodnie z realiami tamtego okresu. Stosunek do zaborcy i ówczesnej sytuacji politycznej został przedstawiony właściwie. Ponadto, czytelnik czytając o losach niepokornych dziewcząt nie musi nawet zamykać oczu, by spacerować po dziewiętnastowiecznym bruku Krakowa, gdzie stare kłóciło się z nowym, a duszny, mieszczański duch unosił się nad miastem.


Agnieszka Wojdowicz - z wykształcenia polonistka, z zawodu nauczycielka. Autorka książek: Serce Suriela, Łowcy aniołów, Korona Mandalich, Niepokorne. Eliza, Niepokorne. Klara.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

O dziewczynkach i chłopcach dla chłopców i dziewczynek - Asia Olejarczyk

źródło:Wydawnictwo Dreams O dziewczynkach i chłopcach dla chłopców i dziewczynek to bardzo interesująca propozycja dla rodziców kilkulatków.  Autorka książki - Asia Olejarczyk - w przystępny i bardzo przyjazny sposób porusza tematy związane z miłością, okazywaniem uczuć, seksualnością człowieka oraz różnicami pomiędzy kobietami i mężczyznami.

Ekspozycja - Remigiusz Mróz

Ekspozycja jest najnowszą powieścią sensacyjną, która wyszła spod pióra obiecującego, młodego pisarza o nazwisku Mróz. Jest też pierwszą częścią przygód piekielnie inteligentnego acz obcesowego komisarza Wiktora Forsta, który za dużo pije, za mało śpi, ale dużo główkuje. Bohater odrobinę irytujący, ale o wiele bardziej imponujący swoją wiedzą, oczytaniem i umiejętnością wyciągania wniosków.

Jeszcze się kiedyś spotkamy - Magdalena Witkiewicz

  O Magdalenie Witkiewicz usłyszałam już na samym początku prowadzenia bloga. Moja droga do zapoznania się z twórczością Magdaleny Witkiewicz była długa i dosyć kręta. Pólka z napisem „Literatura obyczajowa” zwykle jest przeze mnie omijana. Po roku pandemii poczułam, że pora zbliżyć się do tej półeczki. Potrzebowałam książki, która pomoże mi się odprężyć po bardzo trudnym i stresującym roku w moim życiu zawodowym.